ในโลกใบนี้ ไม่มีใครที่จะมีพระคุณกับเรา ได้เท่าพ่อ กับแม่ ที่เลี้ยงดูเรามาแล้วล่ะ เราไม่ต้องไปหากราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหน เพื่อขอพรอะไรหรอ กนะ แค่เรากราบไหว้พ่อแม่ ผู้เป็นเสมือนพระอรหันต์ในบ้าน ทุกวัน แค่นั้นก็ดีที่สุดแล้วล่ะ พรที่ได้รับจากพ่อแม่ คือพรที่ประเสริฐที่สุดแล้ว
บางคนนั้น มัวแต่เอาเวลาไปกราบไหว้คนอื่น จนลืมกราบไหว้พระอรหันต์ในบ้านของเรา คนที่รักเราโดยไม่มีข้ อแม้ใดๆ ให้เราได้แม้กระทั่ง ชีวิตของเขา ในตอนที่พวกท่านทั้งสองยังอยู่ อย ากให้ดูแลและรัก พวกท่านให้มากที่สุดเท่าที่เราจะสามารถทำให้ได้
ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้ทดแทนบุญคุณ ได้ทำหน้าที่ ลูกที่ดี เพราะฉะนั้นอ ย่ าคิดได้ในตอนที่มันสายเกินไป และจงจำเอาไว้ให้ขึ้นใจว่า บนโลกนี้ไม่มีใครรักและหวังดี กับเราได้เท่าพ่อแม่ของเราอีกแล้ว
อ ย่ าลืมแม่นะลูก ในวันที่แม่แก่ตัวลงเมื่อตอนที่แม่ เริ่มออ กเดินทางแม่ก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งผ่านคืนวัน มีความฝัน มีชีวิตเป็นของตัวเอง เหมือนกับเราแม่เดินทางมาเจอ ความรักมีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัวผ่านวันที่ตื่นเต้นที่สุด
คือวันที่ รู้ว่าในครรภ์ของแม่ มีเราอยู่ในนั้น เป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือน ที่แม่ต้องแบก น้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัม แม่เริ่มใช้ชีวิต อ ย่ างระมัดระวัง มากขึ้น แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอั น ต ร า ย
และวันที่แม่เ จ็ บ ป ว ด แสนสาหัส ก็มาถึง วันแรกที่แม่ ได้เห็นหน้าเรา เต็มไปด้วยความสุข แต่แม่ก็เ จ็ บ ป ว ด ชีวิตส่วนตัวของแม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป ความฝัน อาจถูกพักไปบ้ าง แต่ก็เต็มใจ ข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือ เท่าที่จำเป็น รูปร่างหน้าต าที่ สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่สำคัญเท่าลูก ของแม่อีกแล้ว เรื่องอื่นๆ ของแม่ ช่างมันก่อนเถอะ อนาคตของตัวเอง
ที่แม่เคยคิดถึง ถูกแทนที่ด้วย อนาคตของลูก จนหมดสิ้น เราจะปลอ ดภั ยไหม เราจะเป็นเด็กดีหรือเปล่า เราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นไหม แม่พย าย ามทุกอ ย่ างให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุด แม่เสกทุกอ ย่ าง ให้เด็กน้อยของแม่เติบโตอ ย่ างดี
เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้ แล้วเราก็เติบโต แม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูก ที่เคยตัวเล็ก แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น ที่เราเคยสนุกด้วยแล้วแม่เห็นใบหน้าที่ เราหงุดหงิดใส่มากขึ้น ขณะเดียวกันก็เห็น รอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับแต่ผู้รับกล า ย เป็นเพื่อนของเรา น้อยใจ แต่ทำอะไรไม่ได้
วันที่แม่โล่งใจ อ ย่ างที่สุดคือ วันที่เราเรียนจบ แม่ฝ่าฟั น มามากมายกว่า จะได้ปริญญาใบนี้มา แม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ย แต่ขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูป สนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิต
แม่ก็รู้ตัวว่า แม่คิด ผิ ด แล้ว ลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่า ลูกจะมีแฟนที่รักลูก เหมือนที่แม่รักไหม เขาจะดูแลลูกอ ย่ างที่ แม่ทะนุถนอมหรือเปล่า ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่อยังไง โตแค่ไหนแม่ก็เห็น ภาพเ ด็ กตัวน้อยๆของแม่เสมอ
ลูกของแม่ค่อยๆ ออ กเดินทาง ในชีวิตของตัวเอง เรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้นจนบทบาท การเป็นลูกของแม่ น้อยลงกว่าเดิมแม่รู้แล้วว่า ถึงเวลาต้องปล่อยวางลูกมีชีวิตของลูกแล้ว แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรักและห่วงลูก ของแม่เสมอ
อ ย่ าลืมแม่นะลูก แม่แก่ตัวลง พร้อมกับนับถอยหลัง การจาก ล าเป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย ที่ต้องเผชิญความเสื่อมถอยสองแขนที่อุ้มลูก มาหล า ยปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้วสองขาที่เคยพาลูก ไปไหนต่อไหน
ต้องใช้ไม้เท้าพยุงวาจาที่เคยเป็น เ สี ยงกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่องส มองที่เคยใช้ ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ฝ่า ฟั น ปัญหาให้ลูก บีบตัวน้อยลง แม่เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเราลองหันไปมองหน้าแม่ ของเราให้เต็มต ามองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง
ที่ผ่าน มาของแม่วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากแล้วขอแค่อ ย่ าลืมการเดินทางที่ผ่าน มาของแม่นี่เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษที่สุดแด่แม่และลูกของแม่ทุกคน เพราะคำพูดบางคำ เปลี่ยนชีวิตบางคน
ที่มา kumkoom pakwanja meeyim
